Rośliny endywii uprawiano hydroponicznie w kontrolowanych warunkach szklarniowych. Celem badań była ocena jakości biologicznej endywii uprawianej na trzech różnych podłożach. Porównywano podłoża organiczne – włókno kokosowe i drzewne – z wełną mineralną, podłożem powszechnie stosowanym w uprawie warzyw pod osłonami. Uprawiano, w terminie wiosennym, trzy odmiany endywii o kędzierzawych liściach: Galanti, Perceval i Barundi oraz jedną o liściach całobrzegich (escariola) –Kethel. Na około 10 dni przed zbiorem rośliny zastały przykryte dwustronną czarno-białą folią w celu bielenia liści, a na 5–7 dni przed końcem doświadczenia pożywkę do fertygacji zastąpiono wodą, aby zmniejszyć stężenie azotanów w liściach. Po zbiorze w roślinach bielonych i niebielonych badano zawartość suchej masy, kwasu askorbinowego, składników rozpuszczalnych w soku komórkowym (SRSK) oraz cukrów ogółem, kwasów fenolowych, azotanów (NO₃), P, K i Ca. Aktywność antyoksydacyjną endywii mierzono metodami DPPH i FRAP. Stwierdzono zróżnicowany wpływ podłoża, odmiany i zabiegu bielenia na jakość endywii. Niebielona endywia miała większą zawartość suchej masy, cukrów, składników rozpuszczalnych w soku komórkowym (SRSK), potasu i wapnia niż rośliny po bieleniu. Rośliny po bieleniu osiągały niższą świeżą masę (średnio o 33%), ale z kolei zawierały więcej fosforu i kwasów polifenolowych. Rośliny uprawiane na podłożu z włókna drzewnego zawierały najmniejszą ilość azotanów w porównaniu z roślinami uprawianymi w matach z wełny mineralnej czy włókna kokosowego. Żadne z badanych roślin nie zawierały więcej azotanów niż wynosi dopuszczalny poziom azotanów w liściach sałaty z uprawy pod osłonami. Silniejsze właściwości antyoksydacyjne, mierzone metodą FRAP, stwierdzono u roślin endywii niepoddanych bieleniu niż bielonych. W przypadku metody DPPH nie stwierdzono istotnego zmniejszenia przeciwutleniających właściwości roślin endywii w wyniku zabiegu bielenia. Największą aktywność antyoksydacyjną stwierdzono u roślin odmiany ‘Kethel’.

13-26