Mało efektywna produkcja surowców rolnych na gruntach słabej jakości wymusza wprowadzanie rozwiązań, które pozwolą te grunty wykorzystać alternatywnie. Jednym ze sposobów ich zagospodarowania może być zalesianie. Jednak proces ten nie może odbywać się przypadkowo. Powinien sprzyjać zrównoważonemu rozwojowi obszarów wiejskich. Musi być akceptowany przez mieszkańców wsi, być w zgodzie z przyrodą oraz tworzyć ład przestrzenny. W artykule przedstawiono próbę opracowania metody kwalifikacji terenów do zagospodarowania leśnego oraz wyznaczania granicy między gruntami leśnymi a użytkowanymi rolniczo, w zależności od natężenia potencjału podatności na zalesianie. Wykorzystano założenia metody potencjałów powierzchniowych, opracowanej przez Borkowskiego [2001], którą zmodyfikowano na potrzeby rozwiązania przedstawionego problemu.

85-98