Od roku 1990, gdy rozpoczęto realizację reform społecznych i ekonomicznych ukierunkowanych na gospodarkę rynkową, tereny wielskie na Litwie podlegają transformacjom wynikającym ze zmiany modelu rolniczego użytkowania. Działalność rolnicza skupia się na obszarach charakteryzujących się najdogodniejszymi warunkami socjalnymi i fizycznymi. Struktura agrarna określana mianem latifundium uformowała się w północnej i centralnej części Litwy. Proces przemiany modelu kolektywnego w model rolnictwa rodzinnego nastąpił szybciej w zachodniej i południowo-zachodniej Litwie niż w innych regionach kraju, w związku z aktywnym rozwojem średnich i dużych gospodarstw rodzinnych. Małe gospodarstwa rodzinne zdominowały rolnictwo kolektywne w regionach wschodnich, południowych i przybrzeżnych. Analiza struktury krajobrazu potwierdziła wyniki badań społeczno-geograficznych prowadzonych na obszarach wiejskich. W latach 1995-2009 obserwowano największy spadek powierzchni terenów wiejskich, a wzrost średniej wielkości parceli był najmniej widoczny na obszarach krajobrazu wzgórz morenowych (wschodnia Litwa) najmniej produktywnego, w porównaniu z pozostałymi dwoma badanymi typami krajobrazu obejmującymi równiny gliniaste środkowej i północnej Litwy.

167-183