Obecnie konsolidacja gruntów musi być postrzegana w szerszym sensie jako element rozwoju terenu, który jest wprowadzany do celów: tworzenia korzystniejszych warunków gospodarowania, wzrostu wydajności, zmniejszenia kosztów produkcji, tworzenia odpowiedniej infrastruktury, poprawy struktury agrarnej. Celem pracy jest przedstawienie ram instytucjonalnych zabiegu scalenia gruntów w wybranych krajach Europy. W dokumencie przeprowadzono analizę tego postępowania na podstawie zasad obowiązujących w trzech państwach: w Polsce, na Litwie i w Norwegii. Polskę i Litwę wybrano jako państwa z bloku wschodniego, w których przeprowadzono reformy rolne. Z makroekonomicznego punktu widzenia reforma była zjawiskiem niekorzystnym. Parcelacja uderzała w wielkoi średniopowierzchniowe gospodarstwa towarowe produkujące na rynek, w których miejsce powstawały gospodarstwa małe, funkcjonujące głównie na własne potrzeby właścicieli będących w stanie sprzedawać tylko niewielkie nadwyżki wytworzonych produktów. Norwegia to państwo, gdzie istnieją niekorzystne warunki gospodarowania spowodowane położeniem geograficznym, klimatem i ukształtowaniem terenu. W pracy zastosowano metodę analizy logicznej oraz opisowej na podstawie polskiej i zagranicznej literatury przedmiotu. Analizowano głównie wytyczne i przepisy dotyczące scaleń w Polsce, Litwie i Norwegii.

29-39