W miastach znaczący procent terenów zieleni zajmują trawniki. Pełnią one funkcję ozdobną, a na podwórkach osiedlowych, w niektórych parkach i przydomowych ogrodach stanowią miejsca zabaw dla dzieci i odpoczynku dorosłych [Haber 2005]. Zwykle dąży się do utworzenia idealnego trawnika będącego wypielęgnowaną monokulturą traw. Jego utrzymanie wymaga częstego strzyżenia, nawożenia, podlewania, walcowania. To pociąga za sobą koszty i pochłania dużo czasu. Tymczasem z przyrodniczego punktu widzenia, równa, zielona murawa stanowi niemal pustynię. Dla większości owadów i ptaków nie przedstawia żadnej wartości, nie dostarcza pożywienia, ani nie daje schronienia. Małe środki finansowe przeznaczane na pielęgnację tych terenów w wielu miastach powodują, że stają się one terenami o dużym zróżnicowaniu florystycznym. W pracy przedstawiono zróżnicowanie bogactwa gatunkowego trawników miejskich. Wskazano, że na wielu z nich znajdują się gatunki cenne dla owadów, dostarczające nektaru i pyłku (pożytkowe). Podjęto próbę określenia ogólnych zasad, których przyjęcie może przyczynić się do zwiększania różnorodności florystycznej na tych terenach zieleni.

101-110