W krajach, w których przymrozki wiosenne często powodują niszczenie kwiatów grusz, naturalna i indukowana partenokarpia pozwala na uzyskanie plonu owoców. Skłonność do partenokarpii poszczególnych odmian jest uwarunkowana genetycznie. Celem badań była ocena wpływu odmiany i podkładki na powstawanie owoców partenokarpicznych oraz poznanie wpływu liczby nasion na jakość owoców oraz ich tempo dojrzewania. Owoce pięciu odmian gruszy europejskiej zebrano z drzew posadzonych w 2002 r. w rozstawie 4 × 1,5 m. Każda odmiana była uprawiana na trzech różnych podkładkach. Doświadczenie przeprowadzono w latach 2008 i 2011. W obu latach wystąpił przymrozek w okresie kwitnienia i wiele kwiatów zostało zniszczonych. Pomimo tego drzewa owocowały, co pozwalało spodziewać się dużego udziału owoców partenokarpicznych. W okresie zbioru oceniono ich jędrność, zawartość ekstraktu, kwasowość, barwę skórki oraz zawartość skrobi. Po testach owoce pokrojono i policzono liczbę nasion. Udział owoców beznasiennych wahał się od 2,2 (‘Carola’) do 46,7% (’Amfora‘) w 2008 r. i od 26,7 (‘Dicolor’) do 84,1% (‘Amfora’) w 2011 r. Podkładka wpłynęła na liczbę owoców beznasiennych u każdej z badanych odmian. Najwięcej owoców partenokarpicznych zebrano z drzew uprawianych na podkładce pigwa S1. Liczba nasion oddziaływała na takie cechy jakościowe jak masa owoców, jędrność i zawartość ekstraktu. Partenokarpia wpływała także na tempo osiągania dojrzałości oceniane za pomocą indeksu skrobiowego oraz indeksu Streifa. Tylko kwasowość oraz barwa podstawowa skórki nie były lub były nieznacznie zależne od liczby nasion lub partenokarpii.

69-82