Kukurydza cukrowa zaliczana jest w Polsce do upraw małoobszarowych, co ma swoje konsekwencje w braku kompleksowo opracowanego programu ochrony tej rośliny przed organizmami szkodliwymi, w tym przed szkodnikami. W związku z koniecznością stosowania od 2014 r. zasad integrowanej ochrony roślin (IPM), zastosowanie metody chemicznej musi być podparte znajomością biologii zwalczanego gatunku. Dotychczas w Polsce wykonano niewiele badań nad szkodliwą entomofauną kukurydzy cukrowej, w tym nad mszycami. Badania własne wykonano w latach 2009–2014 w południowo-wschodniej Polsce na kukurydzy cukrowej (Zea mays L. var. saccharata) odmiany Candle. W latach badań mszyce występowały w nasileniu od bardzo niskiego do średnio wysokiego. Zidentyfikowano siedem gatunków mszyc występujących na kukurydzy cukrowej. Nadziemne części roślin zasiedlały mszyce: Rhopalosiphum padi L., Metopolophium dirhodum Walk., Sitobion avenae F., Rhopalosiphum maidis Fitch., Aphis fabae Scop. oraz Myzus persicae Sulz. Na systemie korzeniowym roślin stwierdzono obecność nielicznych osobników Tetraunera ulmi L. Gatunkiem dominującym we wszystkich latach była mszyca R. padi. Mniej licznie wystąpiła mszyca M. dirhodum oraz S. aveane, natomiast pozostałe gatunki żerowały w pojedynczych koloniach. Mszyce zasiedlały rośliny od trzeciej dekady kwietnia oraz od maja, a kończyły żerowanie pod koniec września lub w pierwszej połowie października. W rozwoju mieszanej populacji mszyc na kukurydzy cukrowej zaobserwowano występowanie dwóch oraz trzech szczytów liczebności owadów na roślinach, z których pierwszy był najliczniejszy. Poszczególne gatunki mszyc rozwijały od jednego do trzech szczytów liczebności na roślinach, przy czym na ogólną dynamikę występowania owadów wpłynęły głównie dwa najliczniejsze gatunki: R. padi oraz w mniejszym stopniu M. dirhodum.

39-54