Wieloletnie badania wykazały, że uprawa truskawki (Fragaria magna Thuill.) na jednym polu przez 10 lat spowodowała zahamowanie ich wzrostu i rozwoju. Uprawiane w ten sposób truskawki tworzą o 41% mniej rozłogów, o 30% mniej liści, o 28% mniej kwiatostanów oraz tworzą o 50% mniej owoców w porównaniu z truskawką uprawianą przez dwa lata na danym polu. Najczęściej do obniżenia wzrostu i plonowania truskawki dochodzi w 4–6 roku uprawy. Nie wszystkie uprawiane odmiany reagują jednakowo obniżeniem wzrostu i plonowania. Najmniej podatną na choroby korzeni jest odmiana ‘Senga Sengana’, natomiast bardziej podatna okazała się odmiana ‘Nida’. Stwierdzono, że długotrwała uprawa truskawki powoduje wzrost potencjału infekcyjnego gleby, co związane jest ze wzrostem jednostek propagacyjnych takich grzybów chorobotwórczych, jak Ascochyta fragaricola, Cercospora fragariae, Fusarium oxysporum, F. solani, Peronospora fragariae, Phytophthora cactorum, Pythium intermedium, P. ultimum, Plasmodiophora brassicae, Sclerotium rolfsii, Verticillium albo-atrum. W wyniku prowadzonych badań wykazano, że 1-2 letnia przerwa w uprawie truskawki nie ma większego wpływu na wzrost i plonowanie oraz porażenie roślin truskawki przez fitopatogeny. Ponadto przy długotrwałej uprawie truskawki na tym samym polu zwiększa się liczebność grzybów z rodzaju Penicillium: P. janthinellum, P. verruculosum, P. canescens, P. spinulosum. Przypuszcza się, że grzyby te w strefie korzeniowej roślin tworzą związki fitotoksyczne będące produktami ich metabolizmu.

59-68