W pracy przedstawiono wyniki badań nad morfologią ziarn pyłku ośmiu gatunków z rodzaju Allium L. (A. angulosum, A. carinatum, A. senescens subsp. montanum, A. oleraceum, A. scorodoprasum, A. ursinum, A. victorialis i A. vineale) reprezentujących trzy podrodzaje i pięć sekcji, oparte na obserwacjach przy użyciu mikroskopu świetlnego (LM) i skaningowego (SEM). Materiał badawczy pochodził ze stanowisk naturalnych wymienionych gatunków zlokalizowanych w Polsce, Czechach, Austrii i we Włoszech. Pojedyncza próba pomiarowa składała się z 30 ziarn pyłku, a ogółem poddano analizie 240 ziarn. Ziarna pyłku przebadano pod względem sześciu cech ilościowych (długość osi długiej – LA, długość osi krótkiej – SA, grubość egzyny wzdłuż osi długiej – Ex, stosunek SA/LA i Ex/LA oraz długość „sulcus” – wydłużonego otworu ułożonego dystalnie) oraz cech jakościowych takich jak zarys i kształt ziarn pyłku oraz urzeźbienie powierzchni egzyny. Wykazano, że wartość taksonomiczna tych cech jest znacząca, szczególnie na poziomie sekcji, oraz że cechy te nie umożliwiają rozróżnienia pojedynczych gatunków Allium, a tylko ich grup. Analizowane cechy ziarn pyłku charakteryzował średni (LA, SA i SA/LA) lub wysoki (Ex, Ex/LA) poziom zmienności. Wśród badanych gatunków najniższy poziom zmienności reprezentowały ziarna pyłku A. victorialis, a najwyższy – A. vineale i A. oleraceum.

65-84