Celem badań była ocena fizjologicznej reakcji wybranych roślin zielnych na różną zawartości wody w glebie w zamkniętej strefie korzeniowej. Stachys macrantha (C. Koch) Jalas, Brunnera macrophylla (Adams) IM Johnston oraz Geranium macrorrhizum L. poddano działaniu niedoboru wody. Dokonano pomiaru: a) przewodnictwa szparkowego, b) powierzchni liści, c) zawartość suchej masy, d) zawartości pigmentów liści oraz e) wizualnej oceny jakości. Stres wywołany niedoborem wody doprowadził do znacznego spadku przewodnictwa szparkowego (75% Stachys, 60% Geranium, 42% Brunnera) oraz powierzchni liści (59% Stachys, 53% Geranium, 45% Brunnera). Zaobserwowano również tendencję odwrotną: wzrost zawartości suchej masy w liściach (33% Stachys, 14% Brunnera), zawartości suchej masy w korzeniach (22% Stachys, 14% Brunnera) oraz stosunku zawartości karotenoidów do całkowitej zawartości chlorofilu (4% Brunnera). Dwie z badanych roślin (Brunnera i Geranium) przetrwały w warunkach suszy z akceptowalnym poziomem uszkodzenia morfologicznego, ale Stachys nie radził sobie w strefie korzeniowej. Na podstawie wyników wnioskuje się, że Brunnera i Geranium są dobrze przystosowane do warunków niedoboru wody i byłyby odpowiednie dla obszarów o niskim poziomie wody, gdzie nie zaleca się raczej wykorzystywania Stachys.

133-144