Celem badań było określenie wirulencji izolatów H. parviporum reprezentujących różne genotypy o określonym pokrewieństwie i należące do populacji patogena zasiedlającej część drzewostanu świerkowego. Do badań wykorzystano dziewięć izolatów, o określonym podobieństwie genetycznym, reprezentujących odrębne genotypy populacji H. parviporum zasiedlające pniaki w drzewostanie świerka pospolitego w Nadleśnictwie Suwałki. Wykonano dwa doświadczenia infekcyjne. Doświadczenie infekcyjne in vitro przeprowadzono na pożywce agarowej zawierającej mikro- i makroskładniki. Po miesiącu wzrostu siewki były inokulowane grzybnią patogena. Patogeniczność określano na podstawie śmiertelności siewek po 9 miesiącach wzrostu. W doświadczeniu infekcyjnym in vivo użyto 3-letnich sadzonek świerka pospolitego posadzonych w donicach trzy miesiące przed założeniem doświadczenia. Strzałki świerkowe inokulowano grzybnią w ranę wykonaną nad szyją korzeniową. Po 4 miesiącach drewno strzałek analizowano pod kątem nekrozy powstałej w wyniku zasiedlenia i rozkładu drewna powodowanego przez patogena. Wirulencję genotypów określano na podstawie zdolności grzybni do zasiedlania żywego drewna oraz powodowanej śmiertelności siewek świerka pospolitego. Śmiertelność siewek wahała się od 16% do 80%. Analiza wariancji wykazała istotne różnice w śmiertelności siewek świerka pospolitego powodowanej przez poszczególne genotypy H. parviporum. Grzybnia poszczególnych genotypów patogena przerosła drewno strzałek sosnowych na średnią odległość od 0,8 mm do 11,8 mm. Różnice w agresywności genotypów występowały pomiędzy izolatami we wszystkich grupach pokrewieństwa. W badanej populacji H. parviporum pięć genotypów charakteryzowało się wysoką wirulencją, dwa średnią, a dwa niską.

27-36