Badania przeprowadzono w 32-letnim drzewostanie sosnowym, na siedlisku Bśw w zachodniej Polsce. Szlaki zrywkowe zaprojektowano w drzewostanie i wycięto wzdłuż rzędów drzew 5 lat przed wykonaniem badań. Analizą objęto drzewa przy 12 szlakach zrywkowych, rosnące w pasie drzewostanu szerokości około 3 m z jednej i drugiej strony każdego szlaku oraz w strefie kontrolnej znajdującej się w połowie odległości między dwoma sąsiadującymi ze sobą szlakami. Drzewa z pasa przyszlakowego znajdowały się w trzech strefach odległościowych wyznaczonych rzędami drzew. Pierwszą strefę (I) tworzyły drzewa rosnące w rzędzie wyznaczającym granicę przebiegu szlaku, kolejne strefy obejmowały drzewa rosnące w drugim (strefa II) i trzecim (strefa III) rzędzie z prawej i lewej strony szlaku. Strefy II i III znajdowały się w odległościach około 1,5 i 3 m od szlaku. Pomiarami pierśnic objęto wszystkie drzewa rosnące w przyjętych strefach odległościowych. Mierzono również szerokości szlaków. Podzielono je na dwie grupy: szlaki szersze – przeciętnie 3,6 m i szlaki węższe – 2,9 m. Dla dziewięciu szlaków, analiza statystyczna wykazała istotne różnicowanie się wartości pierśnic drzew między przyjętymi strefami odległościowymi. Na szlakach zarówno szerszych, jak i węższych, drzewa rosnące w ich bezpośrednim sąsiedztwie były na ogół grubsze niż drzewa rosnące w strefach bardziej od nich oddalonych. Statystycznie istotną różnicę w stosunku do drzew ze strefy II stwierdzono tylko w przypadku jednego szlaku. W większości drzewa ze strefy I były statystycznie istotnie grubsze od drzew rosnących w strefie kontrolnej.

37-46