Wkraczanie czeremchy amerykańskiej (Padus serotina) do lasów bagiennych (olsów oraz łęgów olszowo-jesionowych) jest słabo poznanym zagadnieniem. Większość dotychczas opublikowanych prac wskazuje, że P. serotina preferuje siedliska świeże i mniej żyzne, wobec czego wiele badań było ograniczonych wyłącznie do siedlisk optymalnych dla tego gatunku. Celem pracy było określenie zagęszczenia odnowienia naturalnego P. serotina w lasach bagiennych oraz określenie zależności pomiędzy zagęszczeniem gatunku inwazyjnego a bogactwem gatunkowym i różnorodnością badanych fitocenoz. Badania prowadzono w dolinie Bogdanki w Poznaniu (Polska zachodnia). Założono 40 powierzchni badawczych (0,01 ha), na których policzono wszystkie osobniki P. serotina i wykonano zdjęcia fitosocjologiczne. Wyróżniono cztery zbiorowiska roślinne: olsy Carici elongatae-Alnetum, łęgi olszowo-jesionowe Fraxino-Alnetum, zbiorowiska przejściowe pomiędzy olsem a łęgiem oraz zbiorowiska zastępcze z jesionem na siedliskach odwodnionych. Stwierdzono brak istotnych statystycznie (p > 0,05) różnic pomiędzy zagęszczeniem P. serotina w wyróżnionych zbiorowiskach roślinnych z wyjątkiem zbiorowiska zastępczego, gdzie gatunek ten nie został stwierdzony. Pomiędzy zagęszczeniem P. serotina a bogactwem gatunkowym i różnorodnością warstwy runa stwierdzono dodatnią korelację (p < 0,01). P. serotina jest zdolna do kolonizowania i zamykania cyklu życiowego w badanych zbiorowiskach, z wyjątkiem zbiorowisk zastępczych na odwodnionych siedliskach z uwagi na konkurencję ze zwartym podszytem Sambucus nigra. Dodatnia korelacja pomiędzy zagęszczeniem P. serotina a bogactwem gatunkowym i różnorodnością warstwy runa wskazują, że gatunek ten zdolny jest do wkraczania do dobrze zachowanych fitocenoz olsów i łęgów, stanowiąc potencjalne zagrożenie dla tych ekosystemów.

103-113