Podstawę badań stanowiły wyniki trzyletniego doświadczenia, realizowanego na czarnej ziemi zdegradowanej, klasy bonitacyjnej IIIb, o odczynie obojętnym i niskiej zasobności w przyswajalną siarkę. Uprawiano rzepak jary odmiany populacyjnej Star. Doświadczenie założono w układzie równoważnych bloków z dwoma czynnikami (n = 2): czynnikiem I rzędu były dawki azotu (w kg·ha^-1: 0, 60, 120, 180), czynnikiem II rzędu – dawki siarki (w kg·ha^-1: 0, 20, 60). Dodatkowym aspektem badań było zróżnicowanie sposobów i terminów stosowania siarki (przedsiewnie – doglebowo oraz pogłównie – dolistnie). Dla roślin nienawożonych siarką najbardziej efektywna plonotwórczo była dawka 120 kg N·ha^-1, a dla roślin nienawożonych azotem – 20 kg S·ha^-1. Aplikacja doglebowa siarki pozwoliła uzyskać wyższe przyrosty plonu nasion i białka niż jej zastosowanie dolistne. Uwzględnienie siarki w nawożeniu azotem pozwalało uzyskać istotnie wyższy plon nasion rzepaku jarego, a także zawartość i plon białka, zwłaszcza w warunkach doglebowego stosowania siarki.

3-14