Moduł odkształcenia postaciowego (G) jest jednym z kluczowych parametrów w analizie odpowiedzi gruntu na oddziaływania sejsmiczne i zazwyczaj może być wyznaczony za pomocą badań dynamicznych, takich jak badania w kolumnie rezonansowej (RCT), lub cykliczno-statycznych (CST), na przykład skrętne ścinanie (TS) bądź cykliczne badanie trójosiowe. Badania w kolumnie rezonansowej (RC) oraz w aparacie skrętnego ścinania (TS) są obecnie powszechnie stosowanymi metodami laboratoryjnymi pozwalającymi na znalezienie sztywności gruntu w zakresie małych i średnich odkształceń. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie wyników badań w kolumnie rezonansowej i w aparacie skrętnego ścinania wykonanych na glinie z pyłem i piaskiem, pochodzącej z zachodniej części Warszawy. Ponadto zamierzeniem autorów jest porównanie wartości modułów ścinania uzyskanych z dwóch różnych technik badawczych. Autorzy potwierdzają także istnienie wpływu w szczególności zastosowanego naprężenia efektywnego, poziomu odkształcenia oraz metody badawczej (tj. częstotliwości obciążenia i amplitudy napięcia na układzie napędowym) na moduł ścinania przy małych odkształceniach (Gmax) oraz na sieczny moduł ścinania (G). Wyniki przeważnie pokazują, że sztywność badanego materiału obliczona na podstawie badań TS jest mniejsza niż ta uzyskana z badań RC.

43-55