Podjęto próbę określenia wpływu termin wykotu samic na poziom cech rozpłodowych oraz ustalenia czynników, które mogą wywierać wpływ na tę cechę. Materiał do badań stanowiły dane zawarte w dokumentacji hodowlanej fermy zarodowej norek odmiany standard. Badaniami objęto 12 pokoleń zwierząt. Informacje, dotyczące terminu wykotu, pochodziły z 10 611 miotów. Wpływ czynników warunkujących poziom badanych cech reprodukcyjnych weryfikowano wieloczynnikową analizą wariancji, metodą najmniejszych kwadratów, przy użyciu pakietu statystycznego SAS [1996]. Czynnikiem w wysokoistotny sposób determinującym liczbę urodzonych i odchowanych norcząt okazał się termin wykotu samicy. Najliczniejsze mioty uzyskano od samic wykoconych pomiędzy 111.-115. dniem roku (4,87 młodych). Zmniejszenie poziomu liczebności miotów obserwowano w momencie przesunięcia terminu wykotu na okres po 30 kwietnia (od 120. dnia roku). Przedłużający się termin wykotu zmniejszał również prawdopodobieństwo uzyskania potomstwa. Najkorzystniejsze wartości wskaźników rozrodu dotyczyły samic wykoconych pomiędzy 111.-119. dniem roku. W przeprowadzonych badaniach wykazano, że wysokoistotny wpływ na termin wykotu wywierał czas zakończenia krycia, liczba dni upływająca od rozpoczęcia do zakończenia krycia, wiek samicy oraz rok wykotu. Jeżeli zakończenie kryć miało miejsce w pierwszych dniach marca (od 3. do 7. dnia), termin wykotu przypadał pomiędzy 114.-115. dniem roku, a następnie przesuwał się na kolejne dni. Największą możliwość wykotu pomiędzy 111.-119. dniem roku (gwarantującym wyższą plenność) stwierdzono w grupie samic dwu- oraz trzyletnich jednocześnie w klasach tych zmniejszało się prawdopodobieństwo wystąpienia porodu w terminach niekorzystnie wpływających na plenność samic (120.-134. dzień roku).

67-76