W latach 1990-2000 w doświadczeniu na glebie średniej badano reakcję mieszanki jęczmienia jarego i owsa (po 50% udziału) oraz ich jednogatunkowych zasiewów na umiejscowienie w różnych stanowiskach czteropolowych płodozmianów (z 25, 50 i 75% udziałem zbóż). Zboża powracały na to samo pole po trzech latach (w następstwie po ziemniaku), jednym roku (po ziemniaku i grochu siewnym), raz oraz dwukrotnie po sobie. Jako kryteria oceny przyjęto: wydajność jednostkową ziarna i jej zmienność w latach oraz wybrane elementy struktury plonu. W ciągu 11 lat badań mieszanka plonowała istotnie wyżej i wierniej aniżeli jęczmień jary i owies w uprawach jednogatunkowych. Siew mieszany okazał się ponadto czynnikiem łagodzącym skutki nadmiernego wysycenia zmianowań zbożami. Udowodniono między innymi, że powrót mieszanki na to samo stanowisko po rocznej przerwie nie doprowadził do istotnego spadku jej wydajności, zaś następstwo po sobie obniżało ją w mniejszym stopniu niż u jęczmienia jarego i owsa. Łan mieszany charakteryzował się większą zwartością niż zasiewy jednogatunkowe, a w jego strukturze dominował jęczmień. U obu komponentów łączna uprawa wpłynęła dodatnio na długość źdźbła i dorodność ziarna, a u jęczmienia również na długość kłosa.

165-176