W ostatnich latach w wielu rejonach świata, na obszarach rolniczych obserwujemy zanik nieużytkowanych rolniczo elementów krajobrazu. Nieużytkowane rolniczo liniowe elementy krajobrazu wyznaczają na ogół granice pól i stanowią charakterystyczne elementy tradycyjnych krajobrazów rolniczych Europy. Powierzchniowe komponenty krajobrazów to zadrzewienia powierzchniowe (kępy śródpolne i pasy zadrzewień), pojedyncze drzewa, wyrobiska kopalin, zabagnienia oraz zbiorniki wodne. Praca przedstawia charakterystykę ilościową nieużytkowanych rolniczo elementów krajobrazu, w intensywnie użytkowanym fragmencie krajobrazu rolniczego Równiny Wrocławskiej (SW Polska, woj. dolnośląskie) oraz określa zależności między liniowymi elementami krajobrazu a wyróżnionymi typami siedlisk nieużytkowanych rolniczo. Ogółem na badanym obszarze zlokalizowano obecność 336 nieużytkowanych rolniczo elementów krajobrazu. Biotopy powierzchniowe (kępy śródpolne, pasy zadrzewień, trzcinowiska, zabagnienia oraz zbiorniki wodne) (n=186) zajmowały łącznie obszar 109,03 ha. Całkowita długość biotopów liniowych (zadrzewienia przywodne oraz aleje) (n=149) wynosiła 53,065 km. Odłogowane pola uprawne (n=94) łącznie zajmowały obszar 399,84 ha. Decydujący wpływ na ilość siedlisk nieużytkowanych rolniczo na obszarze 18 badanych obrębów miała obecność liniowych elementów krajobrazu (dróg, cieków oraz linii kolejowych). W procesie planowania przestrzennego jako priorytetowe kierunki działań na obszarach rolniczych należy uznać utrzymanie różnorodności krajobrazowej, poprzez zachowanie i odtwarzanie siedlisk nieużytkowanych rolniczo, oraz sieci połączeń między poszczególnymi komponentami krajobrazu, umożliwiającymi przemieszczanie się organizmów.

79-100