Celem pracy było określenie reakcji słonecznika (Helianthuus annuus L.) na nikiel, w zależności od stężenia i drogi wnikania metalu, tj. przez korzeń lub liść. Nikiel wprowadzano do pożywki (aplikacja dokorzeniowa) w ilościach: 0 (kontrola), 35, 100 lub 200 µM, natomiast aplikację dolistną wykonano, opryskując rośliny wodą (kontrola) lub roztworem zawierającym nikiel w stężeniu 5 lub 10 µM. Znacznie wyższą zawartością niklu w korzeniach i niższą w liściach charakteryzowały się rośliny traktowane niklem dokorzeniowo niż dolistnie. Niezależnie od sposobu wnikania, wzrastające stężenia niklu wpłynęły na istotny spadek parametrów fizjologicznej aktywności korzeni, tj. objętości, ogólnej i aktywnej powierzchni adsorpcyjnej oraz powierzchni 1 cm³, przy czym większy spadek wskaźników korzeni wykazano po dokorzeniowej niż dolistnej aplikacji metalu. Skażenie środowiska niklem powodowało również spadek koncentracji chlorofilu w liściach, przy czym dolistna aplikacja niklu, w przeciwieństwie do aplikacji dokorzeniowej wpłynęła na większy spadek chlorofilu b niż a. Większą wrażliwością na nikiel aplikowany dokorzeniowo mają liście starsze w porównaniu z liściami młodymi, natomiast organami odpornymi na nikiel aplikowany dolistnie są korzenie. Zawartość S-SO₄ w słoneczniku zależała od drogi wnikania i stężenia niklu – aplikacja dolistna wpłynęła wyraźnie na wzrost koncentracji S-SO₄ w liściach i korzeniach, natomiast aplikacja dokorzeniowa na zwiększenie zawartości S-SO₄ szczególnie w korzeniach.

139-152